หางานหาดใหญ่ หาดใหญ่ ชัดทุกเรื่องเมืองหาดใหญ่ สงขลา อับเดตข่าวหาดใหญ่ Hatyaifocus สาวสวยหาดใหญ่ หนุ่มหล่อหาดใหญ่

ถือว่าเป็นเอีกหนึ่งเรื่องราวดีๆ ที่อยากส่งต่อให้กับคนในสังคมเป็นอย่างมาก สำหรับ นายจินดา เพ็ชรแก้ว วัย 47 ปี ที่ชาวสะเดามักจะคุ้นเคยกับแกเป็นอย่างมาก แกคือ 1 ในผู้ให้ที่มีแต่ความสุขถึงแม้ว่าตนเองจะไม่ได้ร่ำรวยเงินทองมากนัก ครอบครัวก็ยากจนตนเองเป็นเพียงพนักงานกวาดขยะของเทศบาลเมืองสะเดา ตี 3 หัวรุ่งก็ต้องตื่นมากวาดขยะแล้ว โดยทางหลวงทุ่งจินดาจะมีรถสามล้อคู่ใจ 1 คัน ในการใช้ใส่ของขนม นม น้ำผลไม้ไปบริจาคให้กับเด็กๆในชุมชน

เรามีโอกาสได้ลงพื้นที่สัมภาษณ์หลวงทุ่งจินดา ถึงเรื่องราวความเป็นมาต่างๆ ในการมุ่งมั่นตั้งใจที่จะทำความดี และช่วยเหลือผู้อื่นโดยไม่หวังผลตอบแทนจากสังคม อีกทั้งตอนที่ตนเองมีงานทำประจำก็ยังคอยเจียดเงินที่ได้ หรือเงินเดือนส่วนหนึ่งไว้สำหรับลงทุนซื้อขนม นม น้ำผลไม้ ลัง กระติกน้ำแข็งในการนำของเหล่านี้มาแช่เย็นและแจกจ่ายให้กับเด็กๆ ในชุมชนใกล้เคียง สะเดา ปาดังเบซาร์ และด่านนอก

จาการสอบถามเรื่องราวหลวงทุ่งได้เล่าให้ฟังว่า จริงๆตัวผมเองไม่ใช่คนในพื้นที่สะเดาเลย เราเกิดที่จังหวัดสตูล แต่สักพักพ่อแม่ก็พาครอบครัวมาอาศัยอยู่ที่สะเดา เราเลยได้โตมาที่สะเดา กลายเป็นคนสะเดาแบบเต็มตัว รวมระยะเวลาที่ย้ายมาอยู่ที่นี่ก็เกือบ 40 กว่าปี เราโตและเห็นสังคม ผู้คน เด็กๆ ในทุกๆวัน

จุดเริ่มต้นที่หลวงทุ่งคิดอยากจะทำเรื่องราวแบบดีๆแบบนี้ เริ่มมาจากอะไร ?

- ผมแจกสิ่งของเหล่านี้มาตั้งแต่ปี 2550 ถ้ารวมก็ 17 ปี เมื่อก่อนตัวผมเองเป็นพิธีกรในงานศพ เป็นคล้ายๆ มัคทายก ผมก็จะเอาเงินจากส่วนนี้มาไว้ช่วย เหมือนกับว่าเจ้าภาพในงานให้ผมมา 1,000 บาท ผมก็จะเก็บไว้ใช้เอง 500 อีก 500 นำมาใช้เข้าทำบุญซื้อของบริจาค หรือว่าแจกจ่ายคนที่ไม่มีในชุมชนของเราไปเรื่อยๆ โดยในช่วงแรกๆก็จะมีทั้งคนตกงานและผู้ยากไร้ ก็จะมีของพวก ข้าว สาร อาหารแห้ง ปลากระป๋อง ที่เรานำไปช่วยได้

แต่ตรงนี้ค่าใช้จ่ายจะค่อนข้างมากตามไป หลังๆ เราเห็นเด็กบางคนในชุมชน วิ่งเล่นหิว บางรายไม่มีเงินซื้อขนมกิน ผมเลยมีไอเดียตรงนี้นำของมาแจกจ่าย พวกขนม น้ำ หรือตุ๊กตา ก่อนหน้านี้เราก็แจกตุ๊กตา มีคนเอามาบริจาคบ้าง สมทบทุนบ้าง ก็ขับสามล้อคู่ใจเข้าไปแจก เห็นแววตาเด็กๆ ที่ดีใจและยิ้ม เราจะขนลุกแบบบอกไม่ถูก เพราะเป็นสายตาที่ไร้เดียงสา น่าเอ็นดูอย่างมาก 

ส่วนใหญ่ที่หลวงทุ่งแจกจะเน้นเป็นชุมชนไหนบ้าง วันละกี่ชุมชน ที่เราวางเป้าไว้ ?

-จริงๆผมไม่มีวางเป้าที่ชัดเจน เราจะเน้นเป็นเด็กในชุมชนก่อน แล้วไปยังผู้สูงอายุ ผู้ป่วยติดเตียง แต่ผมจะเน้นเด็กเลยเป็นพิเศษ ก่อนเราจะนำของไปแจกเราก็จะสอบถามพ่อแม่เด็กว่าตอนนี้เขาทำอาชีพอะไรอยู่ ถ้าลำบากเกินผมก็จะให้ข้าวสารกับอาหารแห้ง ไข่ไก่ไปด้วย เพื่อให้เราได้มีของยังชีพไปก่อน อย่างเช่นเคยมีในช่วงโควิด-19 ครอบครัวหนึ่งโดนให้ออกจากงานไว้ก่อน เขาก็ไม่มีเงินกิน เราก็ได้เข้าไปช่วยเหลือ มอบข้าวสารไปก่อน เพื่อให้ประทังชีพไปสักพักหนึ่ง

รวมๆแล้วกี่ครัวเรือนที่เราทำมา เราคิดไว้ไหมว่าจะเลิกทำตอนไหน?

-ถ้านับรวมแล้ว 1,000 ครัวเรือนได้ที่ผมเอาของไปแจกเด็กๆ ส่วนกิจกรรมตอนนี้ที่เราวางไว้จะเป็นในการช่วยเหลือเด็กพิการในชุมชน ในสะเดาก็มีประมาณ 50 ครัวเรือน แยกออกไปตามชุมชนย่อย

-ตอนนี้ยังมีแรงอะไรช่วยได้จะช่วย ผมจะทำจนกว่าผมรู้สึกว่าเราทำมันไม่ไหวแล้ว 

ความสุขของเรามันอยู่ตรงไหน ?

-น่าจะเป็นแววตาของเด็กๆ ตอนที่ได้รับของจากเรา รอยยิ้มพวกเขา แววตามองแล้วมันมีคุณค่า บางทีไม่ใช่ลูกหลานเราด้วยซ้ำแต่มันทำให้เราหายเหนื่อย แล้วก็อยากทำต่อๆไป 

อย่างเช่นวันนั้นที่รถกระบะพุ่งชนที่ รร.บ้านพรุเตียวครัวเรือนที่ได้รับบาดเจ็บผมก็ซื้อของไปบริจาคให้ช่วยเหลือกัน

ตอนนี้สิ่งที่เราทำอยู่ มันส่งผลกับเรายังไง มีคนเข้ามาช่วยร่วมบริจาคไหม จากที่เราทำอยู่คนเดียว ?

-จริงๆ ตอนนี้เริ่มมีคนรู้จักผมมากขึ้นจากสิ่งที่เราทำ บางคนเห็นเราก็จะทักทายหลวงทุ่งบ้าง ยิ้มเรียก ว่าวันนี้ได้เจอตัวจริงสักที แต่บางคนผมก็ไม่ได้รู้จักเขา เขาทักทายเราเห็นเราจากสิ่งที่เราลงมือทำมันก็ดีใจมาก ตอนนี้พอเริ่มทำก็เริ่มมีชาวบ้านเริ่มมาสมทบเดือนละ 100-300 บาท เงินตรงส่วนนี้ผมก็จะเอามาซื้อของแจกเด็กๆ ทุกวัน หลังจากที่ผมกวาดขยะเสร็จประมาณ 11 โมงตรง ผมก็จะเริ่มออกแจกจ่ายนม ขนม น้ำผลไม้ ขับไปเรื่อยๆ ในชุมชนที่ไหนมีเด็กก็แจก บางวันเหลือ บางวันก็ไม่พอ 

-แต่ก็จะมีบางครอบครัวที่เขาไม่อนุญาติให้รับสิ่งของจากเรา เคยมีครั้งหนึ่งผมเอาไปแจกเขาปาทิ้ง เขวี้ยง พ่อแม่ให้กินเราถึงกับน้ำตาไหลออกมา ตรงส่วนนี้เราก็เข้าใจเพราะเราคนแปลกหน้า ช่วงหลังๆ ผมเลยต้องพูดว่าขออนุญาตินะครับ เอานมน้ำให้เด็กหน่อย แจกฟรีครับ บางคนก็รับไปโดยไม่ได้ติดใจอะไร

ฝากหลวงทุ่งจินดา ทิ้งท้ายเรื่องราวดีๆ หรือคนที่จะมาร่วมสนับสนุนเราในอนาคตให้ทำสิ่งเหล่านี้ต่อไป ?

-ครับ ผมก็ต้องขอบคุณชาวบ้านทุกคนมากที่หลังๆ ก็เริ่มเข้ามาช่วยเหลือ บริจาคคนละเล็กละน้อย หรือร่วมซื้อของเข้ามาแจกจ่ายให้กับเด็กๆ ถือเป็นเรื่องที่ดีที่เราจะช่วยเหลือสังคมได้ ในปัจจุบันยังมีอีกหลายครอบครัวครับที่ลำบาก และเด็กๆ เองก็เช่นกัน ผมช่วยอะไรได้ก็จะช่วยไปก่อน โดยไม่ได้หวังสิ่งตอบแทนกลับมา ไม่ว่าใครจะมองผมยังไง ผมก็คือหลวงทุ่งจินดา ขวัญใจเด็กสะเดา และจะตั้งใจทำแบบนี้ทุกวันจนกว่าตัวเองจะไม่มีแรงทำ.